Mieszkanie z rodzicami

Jak mam opłacić czynsz? – odpowiada Aleks, 24-letni student medycyny z Londynu na pytanie, dlaczego wciąż mieszka z rodzicami. Jego mama przyjechała tu z Polski 12 lat temu, wyszła za Anglika i dziś mieszkają we trójkę w domu z trzema sypialniami. – I tak pracuję w weekendy, dzięki czemu sam opłacam sobie bilety, jedzenie czy ubrania. Kupuję też sobie większość przyborów na studia. Ale na wynajem mnie absolutnie nie stać – podkreśla. To nie jedyny taki przypadek, bo ilość dorosłych, młodych ludzi, którzy mieszkają z rodzicami, jest dziś na Wyspach najwyższa od 20 lat. Z opublikowanych ostatnio danych ONS wynika, że co czwarty młody człowiek żyje z mamą i tatą. I nie mówimy tu o nastolatkach, które jeszcze nie zdążyły się usamodzielnić, lecz o ludziach do 34. roku życia.

Samotni z konieczności

A jak jest wśród młodych Polaków? Większość z nich siłą rzeczy mieszka bez rodziców, bo osoby poniżej 35. roku życia to główny trzon imigracji. Rodzinę najczęściej zostawiają w Polsce, a ci, którzy ściągają „staruszków” na Wyspy, raczej dzielą z nimi własne mieszkanie niż korzystają z ich gościnności. – Z rodzicami mieszkam tylko wtedy, kiedy ich odwiedzam w Polsce. Myślę, że nie mają nic przeciwko temu, raczej się cieszą – mówi 28-letnia Kamila, sprzątaczka z Dumfries w Szkocji. – Jeśli tak wielu Brytyjczyków rzeczywiście mieszka z rodzicami, to trudno mi to zrozumieć. W końcu oni mogą liczyć na lepszą pensję niż ktoś, kto dopiero co przyjechał z Polski. Jeśli ja mogę wynająć mieszkanie, to dlaczego oni nie mogą – zastanawia się.

Nie można przyprowadzać

Są jednak i nasi rodacy nadal mieszkający z mamą i tatą. Należy do nich 25-letni Paweł, którego 45-letni tata przyjechał do Edynburga 10 lat temu i podjął pracę w budownictwie. Paweł był wtedy nastolatkiem i mieszkał z mamą w Polsce. Po skończeniu szkoły przez parę miesięcy bez skutku szukał pracy w rodzinnym Lublinie, aż w końcu dołączył do ojca. Mieszkają razem już ponad trzy lata. – Przede wszystkim lepiej się mieszka z kimś, bo można dzielić rachunki i wydatki. To, że jest to mój ojciec, to nie ma dla mnie aż takiego znaczenia. Jestem dorosły i na co dzień traktujemy się raczej jak koledzy – uważa Paweł. Czy nie przeszkadza mu, że wciąż nie mieszka sam? – Trochę głupio, bo nie mogę za bardzo przyprowadzać dziewczyn. Jak będę kiedyś chciał założyć rodzinę, to pewnie powinienem iść na swoje. Ale na razie o tym nie myślę, bo bardziej zależy mi na tym, żeby starczało mi na życie i jeszcze dało się coś odłożyć – tłumaczy.

Dom najdroższy od lat

Podobne podejście wykazuje co druga osoba w wieku 20-24 lata i co dziesiąta w wieku 30-34 lata. Problemy lokalowe to główny powód, dla którego tylu młodych ludzi nie chce wyprowadzić się z domu. Odpowiedź przynoszą liczby. Dwadzieścia lat temu 55 proc. osób w wieku 25-29 lat i 68 proc. osób do 34. roku życia miało już własny dom. Obecnie – to tylko 30 proc. i 46 proc. Nic dziwnego, bo depozyt, wymagany przy zakupie pierwszego mieszkania, wzrósł w tym samym czasie z 10 proc. do 22 proc. ceny domu. W wielu częściach kraju wzrosły przy tym niebotycznie ceny samych nieruchomości.

Z danych banku Halifax wynika, że w 1988 roku najdrożej było w miasteczku Esher (Surrey), gdzie dom kosztował 195 tys. funtów. Dziś nieruchomość pod tym samym adresem kosztuje 416 tys. funtów. Niemal dwukrotnie podrożała nawet najtańsza lokalizacja w kraju, czyli wieś Abertillery w Walii. Trzydziestolatek, który chce kupić dom w Esher 20 lat temu musiał mieć odłożone niecałe 20 tys. funtów, podczas gdy dziś musiałby dysponować prawie 85 tys. funtów w gotówce. Może minąć dobrych kilkanaście lat, zanim osoba na dorobku odłoży taką kwotę.

Londyn nie dla młodych

Osobny temat stanowi Londyn, gdzie do kupna domu potrzeba często ponad miliona funtów, dlatego 91 proc. młodych żyjących na własną rękę wynajmuje mieszkanie. Jednak nawet czynsz może być poza zasięgiem przeciętnej osoby w wieku 24 lat, która według HMRC zarabia średnio 1360 funtów miesięcznie. W stolicy kraju, gdzie wynajem kawalerki kosztuje co najmniej połowę takiej pensji, ciężko może być związać koniec z końcem. Nic dziwnego, że ci, którzy mogą sobie na to pozwolić, wolą mieszkać z mamą i tatą, do czasu aż „staną na nogi”.